1.幼小。
童孩
童[ tóng ]1.(形声。重省声。(qiān),罪。本义:男奴仆)。2.同本义。【引证】 《易·旅》-得童仆贞。《仪礼·既夕礼记》-童子执帚。宋·苏轼《石钟山记》-小童持斧。【组词】 童奴、童隶、童仆、童妾 [更多解释]
孩[ hái ]1.(形声。从子,亥声。本义:小儿笑)。2.同本义。同“咳”。【引证】 《说文》。古文咳从子。内则,孟子则作此字。-咳,小儿笑也。潘岳《寡妇赋》-孤女藐焉始孩。【组词】 未孩 [更多解释]
yí gè dōng tiān de tóng huà
sān chǐ tóng ér
sān chǐ tóng zǐ
sān chǐ tóng méng
xià cì hái ér
rǔ hái ér
dào bēng hái ér
ér hái
【童孩】的常见问题
童孩的拼音是:tóng hái
童孩的意思是:幼小。